Robert Webster probeert in zijn schilderijen, prenten en tekeningen te komen tot een synthese van vorm en inhoud, van abstracte waarde en beeldsymboliek.
Zijn werk is een heroriëntatie op de figuratie zonder te vervallen in epigonisme.
Transformatie van het waargenomene speelt hierin een grote rol.
Verwondering over het leven en de dood is één van de uitgangspunten in zijn werk.



Matthijs Röling (kunstschilder) schreef over zijn werk:
De veranderingen die zich in onze wereld voordoen zijn hevig en onoverzichtelijk; wat als vooruitgang kan worden geïnterpreteerd brengt evenzeer een geestelijke desoriëntatie met zich mee, die zich uitwerkt in de cultuur en zijn weerslag in de kunst vindt.
De opgave die de moderne kunstenaar zich stelt is zeer vaak paradoxaal want enerzijds voelt hij zich geroepen aan deze desoriëntatie uitdrukking te geven en anderzijds zal hij juist naar een verbeelding zoeken die uitzicht biedt op tijdloze waarheid.
Bij Robert Webster komt deze problematiek op zeer verrassende wijze tot uitdrukking. Zowel in zijn thema's als in zijn vormgeving geeft hij ruimte aan tegenstellingen, wisselend perspectief en in zijn werk ontmoet men een man die zich verbonden weet met een grandioze traditie in de beeldende kunst die hij met allure en trots verdedigt, maar eveneens een man die zich in een wereld vertrouwd voelt die geregeerd wordt door de zakelijkheid van een operatiekamer.
Hij portretteert het moderne stadsleven in zijn dynamische hoedanigheid, maar ook als décor van verlatenheid, soms doorbroken van paradijselijke visioenen.
Dat kan herinneringen oproepen aan verontrustende, spannende dromen die iemand gevangen kunnen houden zonder tot een nachtmerrie te worden. Dromen die niet ontstaan uit een gekwelde of vertwijfelde geest maar wel de gespannenheid verraadt die de koorddanser kent of degene die als eerste het ijs op houdbaarheid beproeft.
Robert Webster hoeft niet te grijpen naar de laatste strohalmen van het bestaan maar hij observeert ze wel intens, met zorg en met liefde



Norman Perryman (Engelse kunstschilder) schreef o.a. over Robert Webster:
Wat onmiddellijk treft in zijn werk is zijn vakmanschap, zijn fabelachtige beheersing van het penseel en zijn scherp waarnemingsvermogen. Webster voert ons mee naar een wereld waar hij voortdurend en schijnbaar moeiteloos speelt met beeldelementen in de ruimte. Sterk uitvergrote objecten zien we geplaatst naast en in verlaten landschappen of straten.
Met dergelijke tegenstellingen weet de kunstenaar een zorgvuldig opgebouwde eenheid te scheppen, waarin droom en werkelijkheid verwisselbaar lijken.
Ondanks de intense blik waarmee hij zijn wereld observeert en die zelfs de kleinste bijzonderheid registreert, getuigt Websters werk vooral van medeleven en liefde voor wat hij ziet.
We zien dat, zowel in de pokken en lijnen van zijn etsen, als in de soms exotische kleuren die bijvoorbeeld een vervallen façade mooi en fascinerend maken; ze verraden een gevoelig mens met een romantische inslag, die zijn persoonlijke symboliek verweeft met een sfeer van vergankelijkheid.



Rosita Steenbeek (schrijfster) schreef over hem:
Tijdens de feestelijke maaltijden maakt Robert je deelgenoot van de dingen waar hij geestdriftig over is. Hij laat je zijn favoriete muziek horen en zijn nieuwste ontdekkingen op dat gebied. Hij wijst op een bepaalde lichtval, hij vertelt over zijn reizen, met kleurige en geurige details. Over de schilders die hij bewondert, ook die van eeuwen terug, zoals Piero della Francesca, Veronese en de Venetianen - Canaletto en Tiepolo.
Hij zei: "Ik leer nog steeds veel van die lang gestorven schilders, ze zijn als het ware familie en het is soms of ik met hen aan tafel zit.
In een artikel citeerde Robert een uitspraak van Strawinsky: "Vernieuwing draagt alleen vruchten als deze wortelt in traditie". Het indrukwekkend zoals Robert de oude technieken beheerst, eeuwige thema's behandelt en er een hedendaagse interpretatie van geeft, ook met details uit zijn dagelijks leven. Zo ontwaar ik Mathilde (zijn echtgenote) af en toe, met of zonder masker, soms alleen haar voeten, of hun zoontje als verleidelijke cherubijn.
Robert is een man die, ook omdat hij zich bewust is van de tijdelijkheid, het leven voortdurend wil vieren, en daar laat hij anderen graag in delen.

[ terug ]